Ο τίτλος πιάνει το μάτι και αυτός ακριβώς είναι και ο σκοπός του. Μέχρι την τελευταία λέξη δεν προκαλεί ενδιαφέρον, όμως μόλις αναφερθεί η λέξη μπουρδέλο τα πράγματα αλλάζουν. Γιατί οι οίκοι ανοχής είναι φετίχ, απαγόρευση και απωθημένο των περισσότερον Ελλήνων.  Και όλα αυτά γιατί; Απλά γιατί η πολιτική του κράτους τους έχει θέσει σε αυτή την θέση. Στην Ολλανδία τα μπουρδέλα και οι εργαζόμενες κοπέλες σε αυτά δεν προκαλούν σε κανέναν παρενέργειες και θεωρούνται ως μια κανονική εργασία όπως και οι υπόλοιπες.

Διαβάζοντας το άρθρο στο φόρουμ θέλησα να το σχολιάσω. Ας δούμε τα γεγονότα πρώτα. Ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων του 5ου δημοτικού σχολείου στην Πάτρα βγήκε στην τοπική αγορά επισκεπτόμενος επιχειρήσεις για να μαζέψει χορηγίες για το σχολείο. Μέχρι εδώ τίποτα το μεμπτόν. Κάποιοι δώσανε χρήματα, άλλοι προϊόντα, οι περισσότεροι δεν δώσανε τίποτα επικαλούμενοι την δεινή κοινωνικοοικονομική κατάσταση στην χώρα. Ο “οίκος εποχής Σούλα” για τον οποίο είχαμε γράψει σε προηγούμενο μας άρθρο συνεχίζοντας να κάνει επιθετικό μάρκετινγκ στην τοπική αγορά προσφέρθηκε να δωρήσει ένα  φωτοτυπικό μηχάνημα. Όπα!!! Εδώ προκύπτει σκάνδαλο!

Ποιος είναι αυτός ο οίκος ανοχής και πως τολμά να δίνει χορηγίες; Να η απάντηση του Γ. Παναγιωτόπουλου, περιφερειακό δ/ντή Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Δυτικής Ελλάδος ο οποίος αρνήθηκε την χορηγία και ζήτησε να επιστραφεί το φωτοτυπικό μηχάνημα.  Ο Γ. Παναγιωτόπουλος, ”αποδεχόμενος την παιδαγωγική ευθύνη μου ως περιφερειακού διευθυντή εκπαίδευσης, έδωσα εντολή να επιστραφεί το φωτοτυπικό μηχάνημα το οποίο χορηγήθηκε στη σχολική μονάδα, ελπίζοντας ότι συγχρόνως δίνω το μήνυμα σε κάθε κατεύθυνση ότι κανένας δε νομιμοποιείται να εκθέτει το θεσμό του σχολείου και να αποκομίζει κέρδη εις βάρος των μαθητών.

Ό,τι είναι νόμιμο δεν είναι κατ’ ανάγκη και ηθικό. Ας προστατέψουμε τα παιδιά μας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το δημοτικό σχολείο διαπαιδαγωγεί τα νέα μέλη της κοινωνίας μας, υπαγορεύει το αξιακό τους σύστημα και διαμορφώνει τις στάσεις ζωής τους. Ως εκ τούτου θεωρώ αδιανόητο να επιτρέπεται να προσεγγίζεται η σχολική μονάδα αποκλειστικά για τη χρησιμοποίησή της ως όχημα και μέσο διαφήμισης για επιχειρήσεις οποιουδήποτε είδους”.

Απευθυνόμενος, εξάλλου, προς το σύλλογο γονέων και κηδεμόνων, ο Γ. Παναγιωτόπουλος υπογραμμίζει ότι είναι καθήκον όλων των μελών της εκπαιδευτικής κοινότητας και, βεβαίως, του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων της σχολικής μονάδας να διαφυλάττουν τις παιδαγωγικές αρχές και τα ιδεώδη της και να προφυλάσσουν τους μαθητές από παρόμοιες ενέργειες, αφού το αποτέλεσμά τους, όπως σημειώνει, είναι η έκθεση της σχολικής μονάδας και του θεσμού του σχολείου.

Χμ, χμ. Κάθε θέση έχει πάντα δυο πλευρές. Η πλευρά η δική μας και η πλευρά του άλλου. Την πλευρά του άλλου δεν πρόκειται να την σχολιάσω απλά την παραθέτω για να γίνει διάλογος. Θα αρκεστώ στην δική μου πλευρά, η οποία επίσης έχει δυο πρόσωπα. Το πρώτο είναι αν πράγματι πιστεύω αυτά που λέω, και το δεύτερο τι κερδίζω για να τα πω.

Ας σηκώσω εδώ λίγο την κουρτίνα και να αναφέρω και κάτι άλλο. Ο πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων ο οποίος είναι δικηγόρος στο επάγγελμα, ζητά και λαμβάνει μια χορηγία ύψους 3000 ευρώ από μια πελάτισσα του. Το όνομα της πελάτισσας είναι Σούλα Αλευρίδου, η οποία είναι η ιδιοκτήτρια του οίκου ανοχής.  Όπα, είπατε τίποτα;

Ο πρόεδρος αγοράζει ένα φωτοτυπικό μηχάνημα χωρίς να ενημερώσει τους δασκάλους του σχολείου από που προέρχονται τα λεφτά. Την επόμενη ημέρα με ανακοίνωση στην τοπική εφημερίδα Πελοπόννησος ο πρόεδρος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων ευχαριστεί την κυρία Σούλα για τη δωρεά της μην ξεχνώντας να ενημερώσει όσους ενδιαφέρονται για της υπηρεσίες που παρέχει ο οίκος ανοχής.  Άλλωστε εδώ πρόκειται για business deal. Σου δίνω χορηγία και με διαφημίζεις. Που είναι το πρόβλημα;

Το πρόβλημα προκύπτει την επομένη όταν οι δάσκαλοι μαθαίνουν ποιος είναι ο χορηγός. Και βγαίνουν στην επιφάνεια κόμπλεξ. Γιατί η δωρεά έγινε επώνυμα και από πότε μπουρδέλα κάνουν χορηγίες; Αν ζούσαμε στο 1970 σίγουρα αυτό θα προκαλούσε έκπληξη όμως εν έτη 2012 περίμενα τα πράγματα να έχουν αλλάξει. Έστω λίγο.  Μια επιχείρηση κάνει δωρεές για να διαφημιστεί , και να γίνει αποδεκτή από το κοινωνικό σύνολο. Έχει ένα προϊόν και θέλει να το πουλήσει. Και η διαφήμιση είναι ο καλύτερος τρόπος για να το πετύχει.  Γιατί ο οίκος ανοχής να αποτελεί εξαίρεση? Μήπως το μπουρδέλο δεν είναι επιχείρηση;

Νομίζω ότι τον διευθυντή δεν το ενδιαφέρει αν το σχολείο έχει φωτοτυπικό ή όχι. Ένα παραπάνω ή ένα λιγότερο, σιγά τα ωά. Φαίνεται να τον ενδιαφέρει περισσότερο η χορηγία να μην προέρχεται από το μπουρδέλο. Το αποτέλεσμα όμως εδώ είναι το ζητούμενο. Και εάν γινόταν αποδεκτή η χορηγία το αποτέλεσμα θα ήταν ότι το δημοτικό σχολείο θα είχε φωτοτυπικό μηχάνημα.

Πάντως ο βασικός σκοπός που ήταν η διαφήμιση επιτευχθεί από τον οίκο ανοχής αφού τα πρωινάδικα ψοφάνε για τέτοιες ιστορίες. Έτσι το μήνυμα έφτασε σε όλη την Ελλάδα και οι πελάτες κάνουν ουρές για να ικανοποιήσουν της σεξουαλικές τους ανάγκες. ΄-)

Και εμείς θα παραμείνουμε στο ευρώ κύριοι, άσχετο αν πεθάνουν οι ηλικιωμένοι γονείς μας από την πείνα λόγω τον περικοπών της σύνταξης τους επειδή το ζητούν κάποιοι. Αυτά τα λεφτά που λαμβάνουν ως σύνταξη τα έχουν πληρώσει. Κανείς δεν τους τα χάρισε, όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Να τι γράφει η αγγλική εφημερίδα TheGuardian για το θέμα. “It would have been much cleverer had the school simply taken the donation and not said who it was from.” “This way everyone has been left with nothing. It’s tragic.”

Ο κ*λος μου είναι μόνο για εξαγωγή και όχι για εισαγωγή…άμα είναι να δωρίσω κανένα χ*σιμο ευχαρίστως… Άλλο η σεμνοτυφία και άλλο το π**στριλικι…